Het scherm

In oktober is het 5 jaar geleden dat ik formeel “JA”zei tegen mijn lief, mijn mijnheer Bee. We kenden elkaar op die dag precies 7 jaar en het leek ons een mooi moment om onze relatie ook vast te leggen voor de wet.

Nu zijn wij, mijnheer Bee en ik, soms wat afwijkend van de rest van de mensen. Zo zijn we niet getrouwd maar hebben we een geregistreerd partnerschap zodat we later als we groot zijn nog eens kunnen trouwen. De registratie van ons partnerschap vond niet plaats in een mooie trouwzaal waar ik in een witte prinsessenjurk naar binnen schreed. Er was  geen grote huwelijkstaart, geen receptie, geen lopend buffet aansluitend met feest met band en waren er niet veel mensen.

Mijnheer Bee en ik hebben een grote suite gehuurd in het Kurhaus en zijn gepartnerd in het bijzijn van slechts onze beste vrienden. We zaten rond een tafel met heerlijk glas bubbels in de hand, en onze vrienden vertelden mooie verhalen aan ons over vriendschap en over de liefde tussen mijnheer Bee en mij. Rond borreluur hief de ambtenaar zijn glas en verrichte het officiële gedeelte . We zeiden ja kijkend naar elkaar, omringd door onze beste vrienden met een ruisende de zee op de achtergrond. Op een blauwe huwelijkstaart na ( die komt nog wel een keer op onze grote mensenhuwelijk) was het perfect. Als afsluiting zijn we gaan eten in restaurant “Le Cirque” waar mijnheer Kranenborg toen nog kookte. Beneden in de keuken heeft hij die avond veel gedeeld over zijn passie voor eten en drinken en voor ons al zijn klassiekers gekookt. Het zal duidelijk zijn dat dit orgastronomische onderdeel iets is geweest wat we nooit meer zullen vergeten.

Mijnheer Bee en vrouwtje Bee

Maar goed, dat is inmiddels 5 jaar geleden en is dit slechts een inleiding voor waar het in dit blog om draait :  Het scherm.

Voor ons partnerschap heb ik, om de suite in het Kurhaus een kleine persoonlijke touch te geven, een kamerscherm gemaakt. Een scherm vol met foto’s van 7 jaar Marc en Marinella. Nadat wij terugkwamen van onze geregistreerdpartnerschapreis heb ik dat scherm thuis in de woonkamer gezet gewoon omdat het kijken naar al die foto’s van onze gelukkige momenten ons erg blij maakte.

De laatste maanden is de bijdschap van het scherm iets afgenomen. Niet dat we niet meer herinnerd wilden worden aan die fijne momenten maar er was ondertussen gewoon teveel gebeurd. Vooral mijn borstkanker heeft heel veel invloed gehad op ons leven. Lang heeft mijnheer Bee getwijfeld of ik wel zou blijven leven. En ik vecht nog dagelijks mijn stijdje tegen de bijwerkingen van de hormoonkuur. Het werd soms een beetje een mijmerscherm, ach, die goede oude tijd… Bovendien waren we inmiddels 5 jaar verder.

Vorige week heb ik het besluit genomen om de achterkant van het scherm te verven en er nieuwe foto’s op te plakken. Foto’s van 5 jaar formeel samen zijn, foto’s van de grote strijd die we samen geleverd hebben, foto’s van heel veel blij en foto’s van massa’s mooie herinneringen die we iedere keer weer weten te creëren. Het is een ander scherm dan scherm van 5 jaar geleden een waar nog onbevangenheid terug te vinden is, maar daarmee is het niet minder mooi. Van dit scherm spat de kracht en de liefde af. En als we nu een stil uurtje hebben waarin we het even niet meer weten dan staat er nu dit mooie scherm. Vol hoop, vol verwachting, vol blij, vol toekomst en vooral vol liefde.

Ons nieuwe scherm

Worstelen tot je boven komt

Zwetend en huilend lag ik in mijn bed vannacht. Vechtend tegen grote spoken.

Het is wel te verklaren, ik ben gestart met herstel en balans en daar komt een stuk verwerking ter sprake. Je gaat stap voor stap door het hele proces van de kanker nog een keer door. Alles wat je hebt meegemaakt wordt besproken, de foute film speelt al ruim 3 weken in mijn hoofd. Verwerking heet dat, iets waarvan ik dacht dat ik dat wel achter de rug had. Nou niet dus. Ik zit er volop in. Dat oktober borstkankermaand is helpt er ook niet echt bij, er is geen tv-programma, geen krant of tijdschrift dat er niet bij stil staat. Een goede zaak want er is nooit genoeg geld voor onderzoek en hoe geweldig zou het zijn als (borst)kanker net als een fikse griep gewoon te genezen zou zijn. Maar echt helpen bij mijn verwerking doet het op dit moment niet, het maakt het lastiger zoveel confrontatie.

Het zweten komt van mijn hormoonkuurtje. Ik noem het maar kuurtje omdat het dan minder erg lijkt. Maar 5 jaar lang een hormoonkuur voelt op dit moment als een veroordeling. Iedere bijwerking uit de bijsluiter heb ik, vaak in een extreme vorm, behalve dan vaginale droogheid. En dat is nu net de bijwerking die erg graag zou willen hebben in ruil voor bijvoorbeeld het nachtelijke zweten…Ik loop met mijn kuurtje en bijbehorende kwalen van specialist naar specialist, bijna smekend voor een oplossing het minder heftig te maken omdat het de kwaliteit van mijn leven zo beïnvloed. Maar ook de wijze heren hebben tot nu toe niet veel meer weten te brengen dan wat anti-depressiva die een beetje helpen tegen de opvliegers. Afgelopen donderdag had ik wederom een afspraak met een specialist de geen antwoord had behalve dan het idee dat als deze pillen mijn kwaliteit van leven zo beïnvloeden, waarom stop je er dan niet mee?

Stoppen met mijn hormoonkuur, de kuur waarvan de oncoloog zegt dat als ik deze gebruik ik een kans heb van 50% dat de kanker niet terugkomt, die kuur? In eerste instantie kun je alleen maar denken dat die andere specialist het niet helemaal begrepen heeft en natuurlijk stop je niet met de kuur, want de kanker is vele malen erger dan de kuur. Maar ja, de kuur duurt 5 jaar en er is niemand die mij kan vertellen of mijn komende 5  jaar eruit gaan zien als hoe het nu is. En natuurlijk leer je door te tijd wel omgaan met de bijwerkingen en stel je je leven bij maar is dat wat je wilt en hou je dat 5 jaar vol? Twijfel in mijn hoofd…

Als laatste is daar mijn woede en mijn frustratie dat ik niet kan zijn wie ik wil zijn. Die slimme, leuke vrouw van voor de kanker. Een vrouw die niet leefde in een huis vol post-its, die heel scherp kon analyseren, goed onderbouwde stukken kon schrijven, heel graag boeken las en ook in een rap tempo, zonder kwijt te raken waar het over ging. De vrouw die meerdere dingen tegelijk deed en heel lekker kon koken zonder daar een recept voor nodig te hebben omdat ze anders een ingrediënt zou vergeten. De vrouw die een moeilijk gesprek kon voeren en heel goed voor zichzelf kon opkomen zonder daar haar man voor nodig te hebben. Wellicht is deze vrouw van voor de kanker in mijn hoofd veranderd in een supervouw die nooit bestaan heeft. Toch blijft het feit dat mijn denken stuk is voor nu, dat ik moeite heb dingen te onthouden, dat concentratie echt een heel knap kunstje is wat ik maar voor een kleine periode kan en dat moeilijke gesprekken of alleen al de gedachte daaraan me overstuur maken. De vrouw van nu kan in ieder geval heel goed huilen, rond lopen als een kip zonder kop, met veel pijn en moeite een stukje in de krant lezen om daarna weer te vergeten waar het precies over ging en heel vage post-it papiertjes plakken door het hele huis waar geen hond een touw aan vast kan knopen, waaronder zijzelf.

Mijn lief ziet kleine stapjes vooruitgang, ik ben veel teveel aan het worstelen om die te zien. Ik hou me vast aan hem, mijn haven als ik mijn thuis niet meer kan vinden. Ik heb zoveel respect voor hem, hij deelt zijn leven met de huilende chaos en en dan toch zoveel geloven in mij en in wie ik ben. Hij weet zeker dat het allemaal goed komt. Misschien niet goed op de manier die ik voor ogen heb, maar wel goed op manier waar wij beiden gelukkig mee kunnen zijn. Bij hem is er geen twijfel dat hij zijn meisje terug krijgt, hij ziet haar namelijk nog steeds, dwars door die chaos heen.

En dat doe ik dus ook, in grootse momenten van chaos, luister ik naar hem, zoek en vind dat kleine stukje geloof in mezelf en ga door. Door met het zoeken naar een nieuwe invulling van mijn leven na de kanker en vooral door met zoeken naar stukjes van mezelf zodat ik over een tijdje mezelf weer kan opbouwen. Opbouwen tot een sterke, leuke en slimme vrouw. Ongetwijfeld heel ander exemplaar dan voor de kanker, dat kan ook niet anders, maar wel eentje die er staat en zichzelf ook staande weet te houden. Eentje die, met recht, heel trots is op zichzelf.

Ikke dus, vrouwtje Bee.