Het stoerste meisje dat ik ken

Het begon met een ingetrokken tepel en een hard stuk in mijn borst. Eén foto later werd mijn grootste angst realiteit : Borstkanker. Een tumor van 8 cm, een woeste achtbaan van emoties, de vraag of ik mijn borst zou kunnen behouden, angst en onzekerheid.

Terugkijkend op die periode verbaast het me dat ik banger was om met één borst te moeten leven dan om dood te gaan. Mijn soms wat naïeve positieve kijk op het leven heeft mij denk ik ook de mogelijkheid gegeven om doodgaan niet in het grote angstenpakket op te nemen.

Borstkanker dus…Een deel van mijn angsten waren terecht. Het was eng om zo ziek te zijn en de onzekerheid of de behandelingen zouden aanslaan was groot. Ik heb chemokuren gehad, mijn haar viel uit, er volgde een operatie en bestralingen. Ik ben echt heel ziek geweest maar zoals mijn chirurg het zo mooi verwoordde : De natuur is mild geweest voor mij. Ik heb mijn borst nog en ze is mooier dan ooit. En alle kwade cellen hebben ze weg kunnen halen. Ik heb heel veel geluk gehad realiseer ik me. In het proces van de behandelingen zie je dat niet. Je doet maar één ding : Overleven. Mensen om me heen hebben me geprezen voor mijn kracht en mijn moed. Maar eigenlijk is overleven het makkelijkste. Het wordt pas moeilijk als je weer moet gaan leven. Want dan blijkt dat bijna niets meer is wat het was.

Je had, voor de kanker, je leven aardig op orde. Je had het opgebouwd als een pracht van een kasteel waar slechts een aantal details aan ontbraken. Klaar met de kanker sta je tussen de rokende puinhopen van wat ooit was jouw kasteel, jouw leven. Waar moet je beginnen? Wil je weer een zelfde soort kasteel of wordt het totaal iets anders?

Het heeft tijd nodig om te accepteren dat de puinhopen van je oude leven geen ballast zijn maar juist nieuwe kansen. Door te hebben moeten knokken voor wat je waard was en te hebben moeten vechten voor je leven, wordt duidelijk wat je wilt en vooral ook wat je niet wilt. Er zijn relaties die je laat liggen bij het puin. En voor andere wil je een apart torentje bouwen omdat ze je zo dierbaar zijn en echt iets toevoegen aan je leven. Je kijkt kritischer naar de wereld om je heen. Hoewel je in dit proces een stuk van je onbezorgdheid verliest, krijg je er waardering voor het kleine geluk voor terug. Je leert dat je bang kunt zijn maar dat je ook dapper en sterk  genoeg bent om je angsten onder ogen te komen.

Overleven in je leven geeft je de capaciteit om beter en bewuster te kiezen. Om te ontdekken dat je veel meer kunt dan dat je altijd dacht. Je ontdekt nieuwe talenten in jezelf en je geeft je zelf de ruimte om deze te ontwikkelen en om er van te genieten. Ik heb mezelf opnieuw leren kennen en durf te zeggen dat ik het stoerste meisje ben wat ik ken. Ik bouw een nieuw kasteel, prachtig mooi, een leven om nooit te vergeten. Iedere dag weer een steentje erbij. Ik leef.

Eerlijk en oprecht

De brief ligt nog niet op de mat maar de gesprekken zijn al wel gevoerd.
Confronterende gesprekken, gesprekken waar ik me opvliegend en huilend doorheen heb gewerkt. Het waren goede gesprekken met vriendelijke mensen en voor het eerst sinds lange tijd kreeg ik het gevoel dat iemand begreep dat mijn leven nu allesbehalve een Puncia oase is.
In mijn hoofd is dat best lastig die gedachte, dat ik ziek ben want ik zie er namelijk niet ziek uit. En als ik met je afspreek zal dat altijd op een dag zijn dat ik me goed voel. En ja, ik heb een schat van een man die hemel en aarde beweegt om zoveel mogelijk geluk en feest in mijn leven te brengen. Dat zijn dan ook de dingen waar ik graag over vertel. En het feit dat ik ziek ben wil niet zeggen dat mijn gevoel voor humor ook ziek is. Ik ben nog steeds dàt meisje dat graag plezier maakt, grapt en grolt en enorm kan genieten van leven.
Dat meisje laat ik graag aan andere mensen zien en doe mijn ziek zijn af met dat ik wat last heb van overgangsklachten. De meesten, vooral vrouwen, knikken dan en begrijpen  waar ik mee worstel, denken ze. Want ik vertel er natuurlijk niet bij dat ik tussen de 30 tot 50 opvliegers per dag heb en dat er nauwelijks een nacht is waarin ik niet een aantal maar drijfnat van het zweet zit te puffen op de rand van mijn bed. Of dat ik een kleine evil me in me heb die op de meest onverwachte momenten haar kop op steekt om een enorm ongenuanceerde sneer uit te delen. Of dat ik leef met een geheugen dat bestaat uit meldingen in mijn telefoon en opgeplakte briefjes door het hele huis heen. Of dat ik soms dagen alleen maar kan huilen zonder te weten waarom.
Ik vertel dat niet omdat dat nu juist iets is wat mij ongelukkig maakt en waarmee je ieder leuk gesprek gelijk transformeert tot een lastige conversatie.
Natuurlijk zijn er mensen die heel goed weten hoe dit vrouwtje worstelt, en hoe ze zo haar best doet om haar koppie boven water te houden. Mijn vriendinnen, voor hen geen geheimen, en ze zijn me dierbaar. Want, ondanks dat ze best vaak mij ach en wee moeten aanhoren, kloppen ze toch ook iedere keer weer bij me aan. Soms voor heel veel leuk en fijn eten met wijn en soms ook voor mijn mening, mijn advies. Ik ben daar zo blij mee, want het maakt dat ik er toch nog een beetje bij hoor.
Maar goed, de gesprekken bij het UWV en vooral de uitkomst ervan.
Ik kan niet werken nu. Dat is wat mijn status is.
Lastig is dat want ik wil zo graag. Nee, niet bij mijn huidige werkgever, daarvoor is er teveel gebeurd, maar werken, ja graag! Ik ben een slimme meid van 44 en ik hoor niet zo te leven als dat het nu gaat.
Het slikken van mijn hormoonpil van de kuur voelt als strop om mijn nek. Soms moet ik heel hard huilen voor alles wat ik inlever om hopelijk nooit meer kanker te krijgen. De hormoonkuur voelt als een extra straf voor iets waarvan ik niet eens weet wat ik nu precies verkeerd heb gedaan.
Maar ik vind dat ik geen keus heb en slik dus trouw iedere avond mijn pil en haal om de 3 maanden mijn injectie.
Mijn lief noemt me dapper en brengt het iedere keer weer op mij te laten zien dat ik met kleine stapjes wel degelijk vooruit ga. En hij is trots op me, op mijn kracht, op dat ik schilder en schrijf, op dat ik hem nog steeds schuddebuikend kan laten lachen en zoveel meer. Een uniek mens mijn man, buitencategorie in alle opzichten en groots in zoveel dingen. Hij is mijn haven, mijn liefde en mijn alles.

En hij is ook degene die me heeft doen inzien dat afgekeurd worden voor werk niet erg is. Sterker nog, nu ik straks die brief op mijn mat heb liggen en mijn werkgever een ontslagvergunning kan aanvragen ben ik van een hoop ellende verlost. Hoef ik niet meer om de 6 weken naar de arboarts om weer uit te leggen welke klachten ik nu precies heb en hoef ik ook nooit meer plichtmatig met mijn leidinggevende aan de telefoon te zitten om te praten over hoe het nu toch gaat. Een berg met confrontaties verdwijnt uit mijn leven en met deze afkeuring krijg ik vrijheid.

Vrijheid en tijd om te accepteren dat mijn leven is wat het is. Om uit te vinden wat ik kan en om mijn balans te vinden. Het is een kostbaar goed, ik ben erg dankbaar dat we leven in een land waar er deze sociale zekerheid bestaat.  En wat me hoop geeft is dat ik tijdelijk afgekeurd ben. Over een jaar zal ik weer gekeurd worden en misschien gaat het dan wel zoveel beter dat ik wat kan werken en misschien ook niet. Maar ik ben in ieder geval niet afgeschreven en dat doet me heel veel goed. Voorlopig afgekeurd betekent voor mij dat ik gewoon nog mee mag doen met de rest en dat vind ik heel fijn.

Groots en meeslepend

Groots en meeslepend, het is me op het lijf geschreven.

Mijn leven hangt aan elkaar van grootse en meeslepende momenten en avonturen. Momenteel ben ik nog druk vooral groots en hier en daar wat meeslepend om te gaan met het leven na de kanker.

Ik moet zeggen dat ik het stukken beter gaat met me dan een tijdje terug. Niet dat de klachten van mijn hormoonkuur zijn afgenomen, het is meer dat je er mee leert omgaan. En natuurlijk is er wel de frustratie dat ik zoveel vergeet en de concentratie heb van een kleuter, maar er zijn ook wel dagen dat ik het erg goed doe.

Herstel en balans heb ik inmiddels afgesloten en ben verder gegaan met sporten in de sportschool en één keer in de week praten met de therapeut om te kijken hoe ik omga met mijn “nieuwe” leven. Ik ga nog steeds met kleine stapjes vooruit en ik leef al in een wereld met minder plakbaar geheugen ( post-its).

Klinkt mij nog steeds een soort van zen cq. zweverig in de oren maar ik geloof dat acceptatie van het leven als het nu is, het beste is wat je kunt doen. Voor mij is het in ieder geval wel één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen, vooral omdat ik niet zo’n heel geduldig tiepje ben. Mijn schilderlessen zijn wat dat betreft de ultieme uitdaging want als je ergens geduldig voor moet zijn dan is het wel schilderen. En dan te weten dat ik deze schildercursus begonnen ben aan een heel groot schilderij ( 80cm x 1m) en ook nog in perspectief en olieverf…over groots en meeslepend gesproken.

Kortom, het leven gaat gewoon door, ook na je kanker en met je hormoonkuur. Hoewel ik de vraag “Hoe gaat het nu met je?” nog steeds een lastige vind om te beantwoorden. Maar ik heb er vertrouwen in dat als straks de lente aanbreekt ik daar zomaar een heel goed antwoord op zou kunnen hebben : groots en meeslepend 😉

Worstelen tot je boven komt

Zwetend en huilend lag ik in mijn bed vannacht. Vechtend tegen grote spoken.

Het is wel te verklaren, ik ben gestart met herstel en balans en daar komt een stuk verwerking ter sprake. Je gaat stap voor stap door het hele proces van de kanker nog een keer door. Alles wat je hebt meegemaakt wordt besproken, de foute film speelt al ruim 3 weken in mijn hoofd. Verwerking heet dat, iets waarvan ik dacht dat ik dat wel achter de rug had. Nou niet dus. Ik zit er volop in. Dat oktober borstkankermaand is helpt er ook niet echt bij, er is geen tv-programma, geen krant of tijdschrift dat er niet bij stil staat. Een goede zaak want er is nooit genoeg geld voor onderzoek en hoe geweldig zou het zijn als (borst)kanker net als een fikse griep gewoon te genezen zou zijn. Maar echt helpen bij mijn verwerking doet het op dit moment niet, het maakt het lastiger zoveel confrontatie.

Het zweten komt van mijn hormoonkuurtje. Ik noem het maar kuurtje omdat het dan minder erg lijkt. Maar 5 jaar lang een hormoonkuur voelt op dit moment als een veroordeling. Iedere bijwerking uit de bijsluiter heb ik, vaak in een extreme vorm, behalve dan vaginale droogheid. En dat is nu net de bijwerking die erg graag zou willen hebben in ruil voor bijvoorbeeld het nachtelijke zweten…Ik loop met mijn kuurtje en bijbehorende kwalen van specialist naar specialist, bijna smekend voor een oplossing het minder heftig te maken omdat het de kwaliteit van mijn leven zo beïnvloed. Maar ook de wijze heren hebben tot nu toe niet veel meer weten te brengen dan wat anti-depressiva die een beetje helpen tegen de opvliegers. Afgelopen donderdag had ik wederom een afspraak met een specialist de geen antwoord had behalve dan het idee dat als deze pillen mijn kwaliteit van leven zo beïnvloeden, waarom stop je er dan niet mee?

Stoppen met mijn hormoonkuur, de kuur waarvan de oncoloog zegt dat als ik deze gebruik ik een kans heb van 50% dat de kanker niet terugkomt, die kuur? In eerste instantie kun je alleen maar denken dat die andere specialist het niet helemaal begrepen heeft en natuurlijk stop je niet met de kuur, want de kanker is vele malen erger dan de kuur. Maar ja, de kuur duurt 5 jaar en er is niemand die mij kan vertellen of mijn komende 5  jaar eruit gaan zien als hoe het nu is. En natuurlijk leer je door te tijd wel omgaan met de bijwerkingen en stel je je leven bij maar is dat wat je wilt en hou je dat 5 jaar vol? Twijfel in mijn hoofd…

Als laatste is daar mijn woede en mijn frustratie dat ik niet kan zijn wie ik wil zijn. Die slimme, leuke vrouw van voor de kanker. Een vrouw die niet leefde in een huis vol post-its, die heel scherp kon analyseren, goed onderbouwde stukken kon schrijven, heel graag boeken las en ook in een rap tempo, zonder kwijt te raken waar het over ging. De vrouw die meerdere dingen tegelijk deed en heel lekker kon koken zonder daar een recept voor nodig te hebben omdat ze anders een ingrediënt zou vergeten. De vrouw die een moeilijk gesprek kon voeren en heel goed voor zichzelf kon opkomen zonder daar haar man voor nodig te hebben. Wellicht is deze vrouw van voor de kanker in mijn hoofd veranderd in een supervouw die nooit bestaan heeft. Toch blijft het feit dat mijn denken stuk is voor nu, dat ik moeite heb dingen te onthouden, dat concentratie echt een heel knap kunstje is wat ik maar voor een kleine periode kan en dat moeilijke gesprekken of alleen al de gedachte daaraan me overstuur maken. De vrouw van nu kan in ieder geval heel goed huilen, rond lopen als een kip zonder kop, met veel pijn en moeite een stukje in de krant lezen om daarna weer te vergeten waar het precies over ging en heel vage post-it papiertjes plakken door het hele huis waar geen hond een touw aan vast kan knopen, waaronder zijzelf.

Mijn lief ziet kleine stapjes vooruitgang, ik ben veel teveel aan het worstelen om die te zien. Ik hou me vast aan hem, mijn haven als ik mijn thuis niet meer kan vinden. Ik heb zoveel respect voor hem, hij deelt zijn leven met de huilende chaos en en dan toch zoveel geloven in mij en in wie ik ben. Hij weet zeker dat het allemaal goed komt. Misschien niet goed op de manier die ik voor ogen heb, maar wel goed op manier waar wij beiden gelukkig mee kunnen zijn. Bij hem is er geen twijfel dat hij zijn meisje terug krijgt, hij ziet haar namelijk nog steeds, dwars door die chaos heen.

En dat doe ik dus ook, in grootse momenten van chaos, luister ik naar hem, zoek en vind dat kleine stukje geloof in mezelf en ga door. Door met het zoeken naar een nieuwe invulling van mijn leven na de kanker en vooral door met zoeken naar stukjes van mezelf zodat ik over een tijdje mezelf weer kan opbouwen. Opbouwen tot een sterke, leuke en slimme vrouw. Ongetwijfeld heel ander exemplaar dan voor de kanker, dat kan ook niet anders, maar wel eentje die er staat en zichzelf ook staande weet te houden. Eentje die, met recht, heel trots is op zichzelf.

Ikke dus, vrouwtje Bee.