Zo ik iets ben, ben ik een moeder. Een vrije invulling van mij van de beroemde woorden van Louis Couperus.
Het moederschap is iets wat al bijna 20 jaar een onderdeel is van mijn bestaan en vooral ook van mij. Als ik moet opsommen wie ik ben staat ” moeder” toch wel op plaats twee of drie van mijn lijst. Het is ook niet niks dat moederschap. Het begint al met de eerste bewegingen die je voelt in je buik en daarna het kleine zachte wonderlijke bundeltje in je armen wat je eigenlijk nooit meer los wilt laten. Je ervaart door de jaren heen dat het moeder-zijn geen stukje van je zijn onberoerd laat. Dat er echt iemand is waar je bijna meer van houdt dan van jezelf. En dat is heel bijzonder.
Maar goed, dat schattige, lieve kereltje met zijn intens blauwe kijkers die leefde in een wereld vol prachtige avonturen met veel ridders, te redden jonkvrouwen en een eindeloze fantasie, is inmiddels een man van bijna 20. Twee meter lang, nog steeds prachtige blauwe ogen, een bos met krullen en een baard, want je bent hip of niet. Hij woont op zichzelf en moet dit jaar eindexamen gymnasium doen. Hij is soms wat brak, ruikt regelmatig naar natte hond en roept niet meer dat overweldigende moedergevoel op van vasthouden, knuffelen en niet meer loslaten. Daarnaast heb ik uit het huwelijk met mijn mijnheer Bee er ook een (stief)dochter bij. Vroeger een klein meisje met groene ogen en vol brutale plannen. Een klein dametje die je met haar verhaaltjes meenam naar een geweldig kleurrijke wereld waar zij de koningin was. Maar ook zij is het stadium van knuffelbaar gepasseerd. Ze is nog steeds niet echt groot maar daar heb je hakken voor en heeft ze nog steeds genoeg brutale plannen. Zo is ze naar Londen vertrokken naar haar grote liefde, Puss in boots zoals wij hem gekscherend noemen omdat hij uit Guatemala komt, haar latin lover.
Als je op het punt in je ouderschap belandt waar ik nu ben zijn er regelmatig dagen waarop je je hardop afvraagt waarom je überhaupt aan kinderen bent begonnen. Ons jolige duo kan als geen ander je voor problemen stellen waarvan je denkt “Hoe verzin je dit? Zit er in dat hoofd van jou wel iets dat wel werkt?” Het zijn grote-mensen-problemen waar ze mee komen. En dat is ook niet zo gek want het zijn tenslotte grote mensen, ze zijn volwassen. Maar het rare van moederschap is dat dat iets is wat lastig te accepteren is. Je kind komt met een probleem en het lijkt haast automatisch te gaan maar je moedermodus zet direct het knopje “bescherm-en-redt” aan. En dat is niet handig. Want dit zijn juist problemen waarbij je niet “bescherm-en-redt” maar “laat-los-en-pak-eventueel-later-op” moet doen. Kleine interne moedercrisis hier.
Gelukkig heb ik mijn eigen moeder nog. Ik bel haar als een van mijn koters me in staat van paniek heeft gebracht met hun maffe ideeën of grootse problemen. En mijn moeder luistert vooral, ze luistert heel veel en zegt dan bijna altijd de wijze woorden : “Nou ja, jij was ook niet echt makkelijk op die leeftijd”. En op dat moment gaat er een luikje open in mijn hoofd en komen ze terug, die momenten van vroeger, die onnozele en stomme dingen die ik heb gedaan en eigenlijk liever vergeet. Maar het zijn wel die dingen die me gemaakt hebben wie ik nu ben. Mijn groots vallen en lastig weer opstaan momenten. De herinnering aan hoe ik me echt door niemand niet liet vertellen dat de wereld anders in elkaar kon zitten dan dit vrouwtje Bee in haar hoofd had. En als die flashbacks door mijn hoofd schieten kan ik afstand nemen van mijn eigen kinderen. Want dan weet ik dat ze best heel verstandig zijn, alleen nu even niet. En dat uiteindelijk alles wel op zijn plek komt maar dat ze dat met hun eigen grootsheid van leven moeten opbouwen.
Ik kan niet wachten tot ze minder vallen en meer opstaan. En ik geniet van de momenten dat er even geen lastige zaken zijn en ze me toch vastpakken voor een iet wat onhandige knuffel. Zo ik iets ben, ben ik een moeder. Het zal altijd zo zijn.
Het groot avonturenblog van Vrouwtje Bee 